Mijn hersenen doen het niet meer

Deze week schrijft mama geen stukje.

Ik wilde deze week een belangrijk essay schrijven over de stand van de wereld. Over kapitalisme, ongelijkheid, moderne slavernij, kolonialisme, klimaatontwrichting. Ik had mezelf opgelegd (waarom ook alweer?) om hier iedere week een artikel te plaatsen. Maar mensenkinderen, ik ben zo moe.

Afgelopen weekend was ik bij het tankstation voor m’n banden. M'n zoontje en de hond zitten in de auto. Ik frommel wat kleingeld uit een portemonneetje. Ik stel de pomp in en begin de banden te vullen. Het apparaat piept ongeduldig. 1.8, 1.4, 0.9 bar. Ik zie de band steeds platter worden. Paniek overspoelt me.

Ik heb geen reserveband

Ik weet niks van banden

Of van wielen

Wat doe ik fout

Kan ik hiermee rijden

Moet ik de garage bellen.

Wat kost dat wel niet

Ik voel m'n handen en m'n rug klam worden. M'n zoontje roept vanuit de auto dat hij een krentenbol wil. Hij probeert zijn riempjes los te maken. Achter me staat iemand te wachten. Ik zie hem twijfelen: klagen of helpen? Hij stapt uit z'n auto en loopt naar me toe. "Lukt het allemaal?" Nee, niet echt! Sorry! Sorry dat u moet wachten."

Ik loop het tankstation binnen: “Sorry. Het gaat niet goed, de banden worden zacht. De mevrouw van het tankstation zucht en rolt met haar ogen. Of beeld ik me dat in? Ik beeld het me in. Ze loopt met me mee. Ze is aardig. Nog een keer proberen. Nu lukt het wel. Ik ben er nog. We zijn er nog.

Overlevingsstand

Vroeger zou dit incident mij nul energie kosten. Het is maar een band, we kijken wel effe. Desnoods veeg ik heel m’n agenda leeg en ga ik met m’n reet op de bank liggen Netflixen. Maar sinds ik moeder ben geworden ben ik constant on edge. Ik sta aan, in een soort sluimerende overlevingsstand. Die was natuurlijk het heftigst in de kraamtijd, maar die is nooit helemaal verdwenen.

Nu dragen moeders, in veel meer mate dan vaders, de mental load van het ouderschap. In mijn geval is er geen vader die bijdraagt, dus ik neem de taken 100% voor m'n rekening. En die spelen zich vooral af in m'n hoofd:

Is er nog genoeg eten in huis? Heb ik alles bij me? Drinken, eten, luiers, reserverkleding. Iets te spelen voor onderweg? Morgen is het modderdag op de crèche, ik moet extra kleding meenemen. Z'n schoenen worden te klein, op tijd nieuwe bestellen. Het wordt slecht weer, heb ik nog regenkleding in de goeie maat? Wanneer moet de bakfiets voor onderhoud? Tandarts? Kinderkapper? Speen afbouwen? Potjestraining? Trakteren? Cadeautje kopen? Wasmiddel is op. Wasmachine kapot?

Het ratelt, en ratelt, en ratelt maar door in m'n hoofd.

Die mental load is niet alleen vermoeiend, het slokt ook alle tijd op. Tijd die ten koste gaat van iedere gedachte over jezelf, je carrière, je wensen, je liefdesleven, je vriendschappen, je dromen. Ik zit in een constante spagaat tussen: ik moet meer werken om genoeg te verdienen, en: ik moet nog van alles regelen voor de dag van vandaag. Ik voel me soms schuldig over de toeslagen die ik ontvang. Maar het is een bescheiden reparatie voor een systeem dat niet is ingericht op werkende moeders.

Kijken met je handen

Aan het eind van de dag ben ik op. De favoriete uitspraak van mijn peuter is KIJKEN DOE JE MET JE HANDEN. Constant worden er spullen verplaatst, overhoop gehaald, opengemaakt, uitgeprobeerd. Ik ben altijd aan het opruimen en toch ben ik altijd alles kwijt.

Ook kost het veel tijd en inventiviteit om de kleine directeur een bepaalde kant op te krijgen: in een kinderwagen als hij eigenlijk wil lopen. Zelf lopen als hij eigenlijk getild wil worden. In het autostoeltje als hij eigenlijk voorin met het stuur wil spelen. Alles is een feest, alles is een uitdaging, alles is een spelletje, en iedere minuut van de dag worden mijn creativiteit, geduld en consequentheid op de proef gesteld.

Geheugen gewist

Als ik samen met m'n zoontje ergens iets leuks ga doen: het is altijd een opgave. Er überhaupt zijn, sla Brigitte Kaandorp en nog maar eens op na, is al een prestatie van formaat.

Zelfs als ik gezellig met vrienden ben die óók hun kinderen bij zich hebben - de koffie wordt geregeld, kind zit rustig te spelen - dan staat m'n hoofd niet stil. Ik kijk constant met één oog naar m'n zoon. Ik voer ondertussen een gesprek, stel geïnteresseerd vragen aan de ander. Maar ik sla de antwoorden niet op. Het leven is een soort EMDR oefening geworden: mijn geheugen wordt gewist omdat ik steeds meerdere taken door elkaar uitvoer. Had ze nou een nieuwe baan? Of was dat iemand anders. Haar moeder was ernstig ziek? Of was dat nou opgelost. Ik zou het niet meer weten.

Het leven is een soort EMDR oefening: mijn geheugen wordt gewist omdat ik steeds meerdere taken door elkaar uitvoer. Had ze nou een nieuwe baan? Of was dat iemand anders. Haar moeder was ernstig ziek? Of was dat nou opgelost. Ik zou het niet meer weten.

Overal gevaar

Naast de mental load is er nog iets anders waar ik eerder nooit last van had. Onveiligheid. Onduidelijkheid. Risico’s.

Mijn fietssleuteltje dat ineens afbreekt als ik met een volgeladen bakfiets klaar sta om te vertrekken. Een vergisaanslag bij mijn buren waar ze de boel in de fik gestoken hebben (echt gebeurd). Onvoorspelbare, dronken of doorgesnoven mensen die me passeren op straat. Boetes of belastingaanslagen. Een burenruzie. Doodgewone akkefietjes voelen existentiëler en verontrustender dan ooit.

En dan is er daar de buitenwereld.

Klimaatrampen. Gaza. Autocraten. Figuren als Wilders en Trump en salonfähige politici die alles goedpraten, weglullen, witwassen.

Ik wil niets liever dan poezelig, warm en veilig in een gezellige bubbel leven met mijn zoon. Maar er zit nogal wat stress in m’n lijf. En woede in mijn pen.

Bastognekoeken kanen

Maar het komt er allemaal niet uit want ik ben moe. Mijn zoon is nogal een avondmens en slaapt vaak pas na 21.00 uur. Wie verstandig is gaat dan zelf ook naar bed. Maar oh, die goddelijke uurtjes waarin ik eindelijk samen met mijn gedachten ben. Waarin ik kan lezen of tv kijken of een pak bastognekoeken weg kan kanen.

Na mijn welverdiende me-time ga ik dan om half één naar bed. Veel te laat. En de volgende ochtend begint de dag weer vroeg met een vrolijk jongetje dat op me klimt in het grote bed en een boekje in m’n handen drukt: “mama deze samen lezen”. En dan begint alles opnieuw, het gedoe, de liefde.

Weer geen wereldproblemen opgelost.

Dus deze week geen stukje. Volgende week probeer ik het weer.